Kurban Bayramı

4 günlük kurban bayramı tatili için Amasya yolcusuyuz. Anneanneyi Ankara'ya uğurladıktan sonra biz de yönümüzü Amasya'ya çevirdik. Artık yolda eskisi kadar rahat durmayan Murathan'ı oyalamak her yolculukta biraz daha zor oluyor. Çabuk sıkılıyor, uyumakta zorlanıyor. Koltuğunda sadece yarım saat uyuduktan sonra bir sonraki uykusunu yaklaşık 3 saat sonra Suluova'ya girerken uyudu. Zaten eve ulaşmaya 20 dakika kaldığı için 20 dakika sonra da tekrar uyandı. Murathan için bir yolculuk neyi ifade ediyor, bunu nasıl algılıyor çok merak ediyorum. Yani saatlerce kapalı bir ortamda kalıp kısa bir süre uyuyup, uyandığında farklı bir ortamda farklı yüzlerle karşılaşmak nasıl bir şey acaba... Eve geldiğimizde tüm ev halkı özellikle de Murathan'ı dört gözle bekliyordu. Murathan uykudan uyanıp kendine geldiğinde (ki bu onun hiç zor değil) hemen gülücükler atmaya başladı.

Bayramlıklarım

Herkes onu çok özlemişti. Dedesi, babaannesi, halası ve amcası biraz vakit geçirdikten sonra tekrar uyumak için vedalaştık. Kuzenleri bayramın 1. günü akşam üzeri geldiler. İlgi çekici ışıklı ve müzikli araba ve banyo oyuncakları hediyeleriyle Murathan'ın ilgisini çekmeyi başarabildiler :)
Ben Murathan'ı uyuttuktan sonra ya Ceren'e ya Elif'e veriyordum onlar ayaklarında sallamaya devam ediyorlardı. Özellikle Ceren uyandıktan sonra daha uzun süre oynama hakkını elde etmek için uyutmaya talip oluyordu :) Ama genelde ev halkı 'zaten sen uyurken beraber oluyorsun, biz o kadar da göremiyoruz' deyip Murathan'ı alırken Ceren; 'yaa ama ben...' derken Murathan çoktan gitmiş oluyor :) haklı olarak Ceren de küsüyor :)

Murathan Ceren'le (eski günlerden)

Fatma Hala 2. gününden itibaren hasta olup yattığı için o da istediği kadar zaman geçiremedi. Yine de ara sıra odasına gidip hasret giderdiler. Ama Metin amca genel anlamda uzun zaman geçirenler arasında sayılabilir. Altını yıkayıp dönerken onun odasına uğrayıp popo gösterip kaçma eylemi ile onu tahrik ediyor ve gelip Murathan'ı gıdıklayarak güldürmesine zemin hazırlamış oluyorduk. Dedesi Murathan'a hiç dayanamıyor. İyiden iyiye duygusallaşmış. Hakikaten öpmeye kıyamıyor, Murathan da onu elleriyle tanımaya ve dokunmaya çalışıyor. Pelüş oyuncak misali :) Babaanne de 'ben hiç sevemedim' serzenişleriyle herkese kızıyor :)
Amasya'ya gidiş günümüz 1 gün öne alındığı için ben istediğim hazırlıkları yapamadım, mesela pillerimi şarj edip makinemi alacaktım ama olmadı, bu sebepledir ki istediğimiz kadar fotoğraf çekemedik. Pilleri şarj etmek için evde şarj cihazı bulamadık, Metin'in aldığı piller de makineyi çalıştırmaya bile yetmeyince, işte böyle az fotoğraflı bir anı yazmak zorunda kaldım.
Bayram ziyaretleri arasında Büyük teyze vardı. Sonra Ayşe Hala ve Salih Eniştesiyle tanıştı...
Bayramın 3. günü Aykut ve Esra'lara davetliydik. Esra'yla nihayet tanışabildiler :)

Demek Esra Teyze sensin

Eğlencelisin Esra Teyze :)

Güzel bir akşam yemeği oldu, her ne kadar biz Murathan'la bu zamanın çoğunu Deniz'in odasında geçirmiş olsak da :) Bir kaç uykudan sonra artık biz de onlara katıldık...

 Ercan Amca'yla biberon ve rakı şişesi karşılaştırması

Berna Teyze, Eser, Anne, Esra Teyze, Deniz Abi

Bir dahaki görüşmemizde Eser de aramızda olacak inşallah. Oğullarımız arkadaş olacak, belki de bizden önce  bir araya gelmek isteyecekler... Bizden çok sahip çıkacak birbirlerine... Kim bilir....

Bayramın 4. günü öğleye kadar Murathan'ın uyuyup uyanmasını bekledik ve sonra eve doğru yola çıktık. Amasya'dan ayrılmadan Metin amcanın yanına uğrayıp vedalaştık, sonra Saliha hala ve kuzenleri evlerine bıraktık.

Yolda arabamızda küçük bir arıza yaşadık. Arabamız seyir halindeyken tüm sigortaları kapattı, kontak, farlar v.b. her şey kapandı. İnip arkadan ve önden gelen araçlara önce telefonun ışıklarıyla sonra el feneriyle kendimizi farkettirmeye çalıştık. Allahtan arıza ciddi değildi, akü şeysi çıkmış yerinden. Biz el feneriyle kendimizi göstermeye çalışırken arkamızdan gelen bir aracın durmayacağını sanıp ömrümün yaklaşık 20 yılını orada bıraktım. O esnada sadece Murathan'ı arabadan alıp almamak arasında gidip geldim ve almamaya karar verdim, araba onu daha iyi koruyacaktı... Araç farlarıyla üzerimize gelirken durmayacağına öyle odaklanmıştım ki kesin çarpacak diye düşünüyordum. Sonra durdu ve bizi sollayıp yoluna devam etti. Gerçekten fazlasıyla kokutucuydu. Murat'ın deyimiyle 'çoluk çocuk biraz korktu...' O el feneri çantamda olmasaydı ne halt edecektik acabaaaa! :) çoluk çocukmuş, sıpa!...

Eve dönmek hiç bu kadar huzurlu olmamıştı. Murathan çok sevdiği duvar saatini görünce gülümseyerek çırpınmaya başladı, sanırım o da benimle aynı fikirdeydi. Yatak odası ve oturma odasından gördüğü mutfak halısına gösterdiği tepkiler de benzerdi... :) Home sweet home... 

Bizden bir kaç saat sonra da anneannesi geldi, hasbihal  edip dinlenmek ve ertesi günkü mesaiye hazırlanmak üzere odalarımıza geçtik. 

Bir bayramı ve beraberinde 4 günlük tatili de böylelikle bitirmiş olduk..... Daha nice güzel ve birlikte geçireceğimiz bayramlarımıza...